donderdag 9 juni 2022

Stef Wildenburg zwaait af na 49 jaar

op 1 augustus 1973 trad Stef Wildenburg op 18-jarige leeftijd in dienst bij Uniferro als ’administratieve kracht voor het maken van kostprijscalculaties en het samenstellen van fakturen’. Uniferro was toen gevestigd aan de Kanaalkade in Alkmaar. “Uniferro was mijn eerste echte baan. Na de MULO had ik een paar maanden een baantje aan de andere kant van de stad, maar ik wilde iets anders. Ik wist niet wat Uniferro was, maar woonde zelf bij het station en dit was nog dichterbij”. Ook al was het daarna nog slechts een paar honderd meter naar zijn werk, Stef ging gewoon op de brommer!

Stef ging aan het werk in zijn ‘eerste echte baan’, zoals hij het zelf noemt. “We hadden twee typistes die alle pakbonnen per regel zaten uit te tikken. Toen had je niets anders, een typmachine en zij rammelden al die bonnetjes eruit”. Eind jaren tachtig nam de computer het maken van de kostprijscalculaties en het samenstellen van facturen over. De functie van Stef veranderde hierna.

“Bij Uniferro was geen telefoniste. Als er iemand belde ging in het hele bedrijf de telefoon over en als je vrij was nam je deze op. Vaak waren er vragen over verkoop en zo ben ik daarin gerold”. De hierop volgende 25 jaar heeft Stef onvermoeibaar telefonisch alle vragen van leden beantwoord. Daarnaast hield hij de prijzen bij, een taak die steeds bewerkelijker werd. In 2014 werd Stef gevraagd om aan de slag gegaan bij de afdeling Productdata, waar het bijhouden van de prijzen zijn hoofdtaak werd. “Na al die jaren vond ik dat heerlijk rustig, geen telefoon meer”, lacht Stef.     

Ook privé heeft Ferney en zeker de telefoon (!) een belangrijke rol gespeeld. Rond zijn dertigste leerde Stef tijdens zijn werk via de telefoon Anja kennen. “Anja deed de administratie bij ons toenmalige lid Enkhuizer IJzerhandel en belde vaak. We maakten een afspraakje bij haar thuis en van het een kwam het ander en zo zijn de kinderen Erwin (29) en Mark (27) gekomen”.

Stef kijkt ernaar uit om “niks meer te moeten” als hij met pensioen gaat. “Ik ga thuis eerst een hele lijst uitgestelde klusjes afwerken, zoals een plintje vervangen en een muurtje schilderen. Ik heb ook nog een bijbaantje als oproepkracht bij een spoorwinkel. Die verkopen treintjes die door je tuin kunnen rijden, speelgoed voor rijke stinkerds”,  lacht Stef. De treinen worden opgekocht, schoongemaakt en weer verkocht. “Als ik me ga vervelen zoek ik er wel een baantje bij als chauffeur voor school- of bejaardenbusjes!”

Op 17 juni a.s. zwaait Stef af bij Ferney. Stef, bedankt voor je inzet in de afgelopen 49 jaar en namens iedereen bij Ferney veel plezier tijdens je pensioen gewenst!